Wie ich den Text in den 1950iger Jahren von meinem Vater lernte:
Em Leed dä Nibelunge
Em Leed dä Nibelunge
Dä Sieschfred wurd besunge
Doch vun demm allen es
Nix sescher un jewess
Esch well et üsch ens saaje
Wie hä sesch hät bedraje
Esch weeß et vun ner ahle Frau
Die kannt en janz jenau
Sie säät Sieschfred war ze fuul zem Liehre
Dät nur schmuure, blänkere, karressiere
Bes sie Vatter säät „Su jeet dat net!“
Hä nohm en vum Jümnasium
Und däät en bei nen Schmedd
Do kunnt dat lusje Pööschje
an einem Stöck et jöösche
Do moot dä Sieschfred trecke
mansch Isestöck zerjökke
Nen Amboss vun zweidausend Pund
Dä schloog hä in dr Jrund
Dä Schmedd dä kräht dr Zidder
Denk „Och jingk hä doch at wedder
Och, wör hä nor de Eck eröm
Esch jööv zwei Penning dröm“
Scheck en in dä Wald e Schänzje maache
Dät sesch heimlich en et Füüßje laache
Doch Sieschfred pack dä Draache koot un joot
Hä drieht däm Biess dä Hals eröm
Un bad en singen Bloot
Do kreet dat kleene Pööschje
Am janze Liev e Kööschje
Und daach bei sesch janz luus
„Jetz bes de fein eruus
Kein Fluuh kann desch mi bieße
Kein Botz kann mi zerrieße“
Un hobbela hobbela flöck
Wurd op demm Hoon jejück
Sieschfred pack zosamme singen Plunder
Un maat sesch op en dat Land dä Burjunder
Do verliebte hä in Krimhild sesch
Un nohm se och zo singer Frau
Dat weeß esch janz genau
Brunhild wurd iefersüschtisch
dä Sieschfred wor esu düschtisch
Sohch et dä staatse Kääl
Wurd et för Ärjer jääl
Et sprooch zem jrimme Hagen
„Dä Keel litt mer em Majen
Och wör hä nor de Eck eröm
Esch jöv nen Jrosche dröm“
Hagen daach „Dat loss net dursch de Lappe
En demm Wäldsche wellst der en schnappe“
Un als Sieschfred pack dä jroße Duursch
Do schlooch hä en mem Zabel duut
Do wor dä Sieschfred futsch